ระหว่างการปกครองของราชวงศ์ปัลลวะ นักบวช, พระ, วิญญูชนและพ่อค้าวาณิช ได้นำอักษรไปเผยแพร่ยังเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ราชวงศ์ปัลลวะพัฒนาอักษรปัลลวะโดยมีพื้นฐานมาจากอักษรทมิฬ-พราหมี ลักษณะของอักษรที่พัฒนาขึ้นทำให้สามารถถ่ายทอดเสียงพยัญชนะได้ตรงและครบถ้วน อักษรที่คล้ายคลึงกับอักษรปัลลวะพบได้ในระบบการเขียนของ ราชวงศ์จาลุกยะ[17], ราชวงศ์กทัมพะ, เมืองเวงคี ในสมัยของราชวงศ์ อานธรอิกษวากุ รูปแบบของอักษรพราหมีถูกนำมาปรับปรุงจนมีความแตกต่างกันเล็กน้อยใน อักษรของราชวงศ์โจฬะ, ราชวงศ์ปัณฑยะ และ ราชวงศ์เจระ อักษรปัลลวะเป็นกระบวนการพัฒนาจากอักษรพราหมีแรกสุดที่สำคัญในอินเดีย มีความระมัดระวังในการรวมเส้นโค้งและมุมเหลี่ยมและเพิ่มเติมรูปแบบของตัวอักษร ซึ่งเหมาะสำหรับจารึกเรื่องทั่วไปและเรื่องศาสนา อักษร กทัมพะ-ปัลลวะ[18] พัฒนาต่อมาเป็นรูปแบบเบื้องต้นของอักษรกันนาดา และอักษรเตลูกู ซึ่งตัวอักษรมีความโค้งมนขึ้นและเขียนเชื่อมต่อเนื่องกัน เนื่องจากนำไปใช้จารบนใบปาล์มและเขียนบนกระดาษ[19][13]

อักษรปัลลวะเป็นอักษรชนิดแรกที่แพร่เข้ามาสู่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้[20] โดยเป็นอักษรต้นแบบของอักษรมอญโบราณ อักษรขอมโบราณ และอักษรกวิ ซึ่งอักษรทั้งสามเป็นอักษรต้นแบบให้กับอักษรเกือบทั้งหมดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในเวลาต่อมา